Τηλέμαχος Athens : Ενα διαφορετικό στέκι για κρεατοφάγους στο κέντρο της Αθήνας

Παρότι ελαφρώς κρυμμένο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετύχει στα διπλανά τραπέζια εκτός από πολλούς Έλληνες καλοφαγάδες και καλοβαλμένους τουρίστες να το ρίχνουν έξω, ανοίγοντας κρασάρες από το οινικό οπλοστάσιο του Τηλέμαχος Athens και δοκιμάζοντας δυνατά κομμάτια κρέατος από Ιταλία και Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι η φήμη που ακολουθεί τον Γιώργο Τσιλιγκίρη και το εστιατόριο του έχει ταξιδέψει κι εκτός συνόρων.

Λογικό αν αναλογιστεί κάποιος ότι εκτός από το κομβικό σημείο που βρίσκεται, τα χρόνια που κουβαλάει ο ίδιος σε αυτό το επάγγελμα είναι πολλά και η συμβολή του στην εξέλιξη της κρεατοφαγίας καθοριστική. Αυτό είναι ένα δικό του καρφιτσωμένο παράσημο στο πέτο. Πρόκειται για μια κληρονομιά που τουλάχιστον σε μένα προσωπικά δημιουργεί προσδοκίες. Δεν μπορώ να πω, τις περισσότερες φορές μου τις εκπληρώνουν. Υπάρχουν όμως και κάποιες-ευτυχώς ελάχιστες-στιγμές, κατά τις οποίες τρώγοντας στο Τηλέμαχος Athens, δεν αισθάνομαι αυτή την αρτιότητα που απαιτείται σε ένα εστιατόριο αυτού του επιπέδου και της εξειδίκευσης. Δηλαδή από τη μια γεύεσαι ένα από τα εκπληκτικότερα μοσχαρίσια ταρτάρ ράτσας Fassona Piemontese στην Αθήνα, τόσο δωρικό, βουτυράτο, άψογα κομμένο κι αρτυμένο με πολύ καλό ελαιόλαδο, ελάχιστο χοντρό αλάτι και καπαρόμηλο κι από την άλλη το συκώτι φτάνει στο τραπέζι εντελώς στεγνό και συνεπώς άχαρο γευστικά.

Μου κάνει εντύπωση γιατί ενώ επισημάναμε στον κατά τα άλλα έξω καρδιά και εξυπηρετικό σερβιτόρο ότι δεν μείναμε ικανοποιημένοι από το λάθος ψήσιμο που εντέλει αδίκησε κατάφορα και τη πρώτη ύλη, το πέρασε με χιούμορ στο ντούκου και δεν υπήρξε πρόθυμος να μας το αντικαταστήσει. Οι παπαρδέλες, τώρα, με βαθύτατα νόστιμο ραγού από μοσχάρι της ίδιας κορυφαίας ιταλικής ράτσας ήταν πέρα για πέρα απολαυστικές, αλλά οι τηγανητές ροδέλες πατάτας σκέτη απογοήτευση.

Περιμέναμε πως και πως να τσακίσουμε τον απίθανο βραστό σιδηρόδρομο με λαδολέμονο, αλλά σταθήκαμε άτυχοι εκείνο το βράδυ. Είχε εξαντληθεί και πάνω που κοντέψαμε να τα βάψουμε μαύρα μας αποζημίωσε μια άριστα ψημένη και αρκετά νόστιμη βοδινή σπαλομπριζόλα ελληνικής εκτροφής την οποία μας πρότειναν με ενθουσιασμό. Τα συνοδευτικά της όμως επιδέχονται βελτίωσης.

Σε αυτή τη πρόσφατη επίσκεψη δεν δοκίμασα γλυκά, αλλά τα έχω τιμήσει δεόντως αρκετές φορές στο παρελθόν. Είναι όλα τους αξιοπρεπή. Δικό μου αγαπημένο μια τροφαντή πάστα από μους σοκολάτας, με πλούσια τα ελέη και έναν γοητευτικά ρετρό χαρακτήρα που αφήνει μια καθησυχαστική επίγευση στο φινάλε. Κλείνοντας να πω ότι το 6.5/10 μπορεί να ακούγεται αυστηρό για ένα εστιατόριο αυτής της γευστικής κλάσης, αλλά για να ξαναπεράσει το κατώφλι του 7/10, από το οποίο μάλιστα απέχει ελάχιστα, χρειάζεται η κουζίνα να προσέξει κάποιες λεπτομέρειες στη τεχνική, οι οποίες όμως κάνουν τη διάφορα.